-Let’s daydream!
-Που πάμε;
-πάμε... σε ένα αγαπημένο μέρος...
-ναι...
-έχει θάλασσα... κι ένα παλιό κάστρο, ψηλά, στην άκρη της παραλίας.
Daydream… Κάνω και τίποτε άλλο όλες αυτές τις μέρες; Ονειροβατώ μέσα στην πόλη, ανάμεσα στους φίλους, μεταξύ των υποχρεώσεών μου, ερήμην των υπόλοιπων γεγονότων που συνθέτουν την καθημερινότητά μου. Όλα είναι διάφανα. Αδύναμα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, κυκλοφορούν σαν φαντάσματα, μακριά στον ορίζοντα της σκέψης μου. Θέλω να κοιμηθώ να σταματήσω να ονειρεύομαι! Να σταματήσω να σκέφτομαι. Έτσι, για λίγο, να μην υπάρχω. Σκέφτομαι άρα... υποφέρω!
-Θα ιδρώνουμε από την ένταση
-Σταμάτα! Θ’ αρχίσω τα αχχχ!
-χωρίς ρούχα... χωρίς ν’ ακουμπά ο ένας τον άλλον... ευάλωτοι... λίγες στιγμές πριν ξαναγεννηθούμε...
Ξαναγεννήθηκα! Ακούγεται σαν λύτρωση. Έτσι νόμιζα μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια κοπιαστική πορεία προς τον θάνατο. Το θάνατο τής μέχρι τώρα ζωής μου. Λογικό από μία άποψη, αφού για να ξαναγεννηθεί κανείς θα πρέπει πρώτα να πεθάνει. Η παρεξήγηση βρίσκεται στο ότι ενώ πέθαινα, νόμιζα ότι ξαναγεννιόμουν. Μακάρια ενθουσιασμένος, αγνοούσα τις μικρές απώλειες που συνόδευαν την οριστική διαγραφή όλων εκείνων των στοιχείων που συνέθεταν την ύπαρξή μου. Τόσο ενθουσιασμένος με την επικείμενη αναγέννηση, που ήμουν εγώ ο ίδιος ,που ξεκολλούσα και πετούσα από πάνω μου συνήθειες και τρόπους συμπεριφοράς, σε ένα κατευόδιο άνευ προηγουμένου!
- Τα χείλη σου είναι αλμυρά... και τόσο γλυκά...
-μμμ... και τα δικά σου! Δεν μπορώ να τ’ αποχωριστώ!
-Συνέχισε...
-Σε χαιδεύω στο πρόσωπο. Νιώθω σαν να είναι η πρώτη μου φορά! Θέλω από τη δροσιά σου... περνάς τα χέρια σου στην πλάτη μου και μ’ αγγίζεις τρυφερά... σαν να φοβάσαι μην σπάσω...
Έσπασα! Δεν το περίμενα. Δεν το είδα να έρχεται! Κομμάτια! Κομμάτια ο εγωισμός, κομμάτια η αυτοπεποίθηση, κομμάτια η αξιοπρέπεια! Μόνο ο έρωτας! Μόνο ο έρωτας παρέμεινε όρθιος... Επώδυνος και σκοτεινός. Όπως τον φανταζόμουν, όπως ακριβώς δεν τον είχα ζήσει ποτέ. Φουρτούνα! Τόσα χρόνια σε απάνεμα νερά, τρόμαξα! Έτσι είναι; Έτσι συμβαίνει; Από που έρχεται αυτός ο δυνατός αέρας; Και που είναι ένα λιμάνι; Ο Ωκεανός... η περιπέτεια... ο κίνδυνος και βέβαια ούτε λόγος για Ιθάκη.
-Όμως, ακόμα δεν μου έχεις πει πού είμαστε... εκτός... εκτός αν σκοπεύεις, πραγματικά, να με πας εκεί κάποτε...
-Εκτός αν έχεις αντίρρηση...
-Καμιά! έχω παραδοθεί!
