Πότε θα μας πετάξουν απ' το παράθυρο;

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Ακούω ολοένα και πιο συχνά από «ψύχραιμους» και «προοδευτικούς» ανθρώπους, όταν καλούνται να σχολιάσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα, να αγανακτούν με τους ξένους που ήρθαν στο «σπίτι» τους (!!) και να αναρωτιούνται «ποιος τους κάλεσε;»
Εγώ θα άλλαζα το ερώτημα και από “ποιος τους κάλεσε” θα το έκανα “γιατί ξεσπιτώνονται και έρχονται σε μας;” ή ακόμα καλύτερα “ποιος φταίει που κάποιοι ρισκάρουν τη ζωή τους και την αξιοπρέπειά τους για να έρθουν στη χώρα μας και όχι μόνο;” Γιατί τους τη “βάρεσε” και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη γη που γεννήθηκαν για να έρθουν να εγκλωβιστούν σε μια χώρα υπό διάλυση; Πόσο μαζόχες είναι που επιμένουν να ζουν σαν τα ζώα αντί να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Συνηθίζεται να λέγεται ότι την ιστορία τη «γράφουν» οι νικητές. Αν και επί της ουσίας δεν θα διαφωνήσω, θα έλεγα ότι την ιστορία τη «γράφουν» οι ισχυροί. Η ισχύς αποτελεί το μελάνι της ιστορικής αφήγησης. Αν το δεχτούμε αυτό (και καλά θα κάνουμε να το δεχτούμε), τότε τα ερωτήματα προκύπτουν αναπόφευκτα: Τι γίνεται με τους «άλλους»; Με αυτούς που η ισχύς τους δεν ήταν αρκετή ώστε να γίνουν διαμορφωτές της ιστορικής εξέλιξης; Με ποιους όρους συμμετέχουν στη διαμόρφωση της ιστορικής πραγματικότητας; Ποιες είναι οι συνέπειες της εξουσίας που ασκεί επάνω τους το εδραιωμένο (δια της ισχύς) ιστορικό παράδειγμα;
Το ερώτημα γίνεται ιδιαίτερα κρίσιμο όταν αυτοί οι “άλλοι” αποτελούν το 85% του πληθυσμού που ζει σε αυτόν τον πλανήτη και τα φέρνει βόλτα με το 16% του παγκόσμιου εισοδήματος. Και για να το γυρίσω και ανάποδα, οι “ισχυροί” (sic) αυτού του πλανήτη, ίσα που φτάνουν το15% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά την ψιλοπαλεύουν σπαταλώντας το 84% του πλούτου που παράγεται παγκοσμίως!!!
Ας αφήσουμε τους αριθμούς (το internet μπορεί να βοηθήσει όσους θέλουν να τους διασταυρώσουν και να τους τσεκάρουν) και ας δούμε λίγο την ιστορία.
Από τα τέλη του 15ου αιώνα, η Ευρώπη έβαλε μπροστά για τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε Δύση, Δυτικός Πολιτισμός, Δυτική Οικονομία, Καπιταλισμός κλπ κλπ.
Αφού γάμησε τον πολιτισμό και εξολόθρευσε τους γηγενείς πληθυσμούς μιας ολόκληρης ηπείρου (Αμερική), άρχισε να απλώνει τα ματωμένα χεράκια της σε Ασία, Ινδία και βέβαια Αφρική. Όλος αυτός ο ιμπεριαλιστικός βιασμός οδήγησε τις ευρωπαϊκές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων αργότερα και των Ηνωμένων Πολιτειών) να ελέγχουν το 84,4% της χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη.
Ο σκοπός ήταν ένας: ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ (αφήστε τις μαλακίες περί εκπολιτισμού και χριστιανικής φώτισης, αυτά είναι για τα κακόμοιρα τα παιδάκια στο σχολείο). Το σχέδιο ήταν απλό: Εμπορική εκμετάλευση (μερκαντιλισμός), ιδιοποίηση των οικονομικών πόρων των αποικιών, ασφυκτικοί δεσμοί εξάρτησης μεταξύ Μητρόπολης – Αποικίας. Από τη μία, οι “άλλοι” παρείχαν φθηνές πρώτες ύλες και εργατικά χέρια και από την άλλη, μετατρέπονταν σε αποκλειστικές αγορές των ευρωπαϊκών προϊόντων. Όλα τα σημερινά καθώς πρέπει και δημοκρατικά κράτη (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία) συμμετείχαν στο ιμπεριαλιστικό πάρτυ. Μάλιστα για να έχουν τα χεράκια τους καθαρά, τη βρώμικη δουλειά την ανέλαβαν επίσημα (με την εκχώρηση προνομίων από τα δυτικά κράτη) μετοχικές εμπορικές εταιρείες. Βλέπετε, μπορεί ο καλός θεός να μας έκανε έξυπνους εδώ στην Ευρώπη αλλά στους “άλλους” έδωσε ασήμι, χρυσό, διαμάντια, πετρέλαιο κ.α.
Γίναμε οι νταβάδες του πλανήτη. Εμείς το “κέντρο” και οι “άλλοι” η περιφέρεια (δικό μας είναι το σύστημα, όπως θελουμε το φτιάχνουμε). Εμείς οι ανεπτυγμένοι οι “άλλοι” οι υπανάπτυκτοι. Εμείς ο “πρώτος” και οι “άλλοι” ο τρίτος κόσμος.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Δύση έδειξε το ανθρώπινό της πρόσωπο και έληξε την ιμπεριαλιστική πολιτική της. Μην ανησυχείτε, δεν τρελάθηκε ο καπιταλισμός και αποφάσισε να αυτοκτονήσει, απλά άλλαξε τακτική. Το έγκλημα ήταν ήδη τέλεια οργανωμένο. Η εξάρτηση παρέμεινε και η εκμετάλευση αν και έμμεση εντάθηκε. Στο μετα-αποικιακό τοπίο δημιουργήθηκαν παρά φύση εθνικά κρατίδια, πολιτικά αδύναμα και εθνοτικά ανομοιογενή που αναπόφευκτα ταράζονταν και ταράζονται από ταραχές και εμφύλιες συρράξεις. Οι πολυεθνικές εταιρίες –σήμα κατατεθέν του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος- επενδύουν με επαχθείς οικονομικούς και κοινωνικούς όρους. Τα δυτικά κράτη δεσμέυουν την ανεξαρτησία των “υπανάπτυκτων” κρατών μέσω ασύμμετρων εμπορικών σχέσεων και δανεισμών.
Πλέον, τα αγαθά τα οποία υπερκαταναλώνουμε χωρίς σκέψη, παράγονται στην “περιφέρεια” από παιδιά και ενήλικους κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και με ελάχιστο οικονομικό κόστος.
Και, βέβαια, όπου δεν τα καταφέρνουμε με το “καλό” υπάρχουν οι πόλεμοι (στους οποίους, φυσικά, εμείς δεν συμμετέχουμε) και η υποστήριξη τρελών δικτατορίσκων, που συντηρούν ή επαναφέρουν το παιχνίδι στα μέτρα μας.
Ένα παιχνίδι που αφήνει τη συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη να αιμορραγεί. Ένα παιχνίδι που αφήνει ανθρώπους να αλληλοσκοτώνονται προκειμένου να βρίσκουν αγορές οι στρατιωτικές βιομηχανίες της Δύσης. Ένα παιχνίδι που αφήνει παιδάκια να πεθαίνουν από την πείνα, όχι γιατί δεν υπάρχουν τα τρόφιμα και τα αγαθά, αλλά γιατί αυτά είναι συσσωρευμένα πίσω από τα τείχη που ολοένα και αυξάνονται και “προστατεύουν” εμάς τους “ανεπτυγμένους”. Ένα παιχνίδι που ορίζει το επίπεδο του βιοτικού μας επιπέδου σε σχέση με την εξαθλίωση και την εκμετάλευση των “άλλων”.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ:
Όταν όλοι αυτοί που εμείς έχουμε καταδικάσει σε μια άθλια και αφόρητη ζωή, τολμήσουν να χτυπήσουν την “πόρτα” μας στην προσπάθειά τους για μια καλύτερη ζωή, με αδιανόητο θράσος ρωτάμε “ποιος σας κάλεσε”!!!!

Κι εγώ με τη σειρά μου αναρωτιέμαι: πόσο καιρός μας μένει μέχρι να σπάσουν την πόρτα και μας πετάξουν απ’ το παράθυρο;