Απόψε βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας. Η συνείδησή μου, ήταν αυτή που με «υποχρέωσε». Η προσωπική οπτική γωνία μέσα από την οποία παρακολουθώ και επεξεργάζομαι την πραγματικότητα μού έδωσε τις συντεταγμένες: Πλατεία Συντάγματος – Διαδήλωση – Διαμαρτυρία – Διεκδίκηση – Αγανάκτηση. Μέρες τώρα, η αποψινή βραδιά μονοπωλούσε τη συζήτηση με φίλους. Προφανώς οι προσωπικές μας οπτικές γωνίες συγκλίνουν. Σχεδόν ταυτίζονται.
Αυτό με έκανε (για άλλη μια φορά) να πιστέψω πως ο κόσμος είναι όπως τον βλέπω εγώ. Ότι τα γεγονότα είναι αυτονόητα και η πραγματικότητα μονοσήμαντη. Ότι οι συνειδήσεις, της κοινωνίας μέσα στην οποία ζω, έχουν εκτιμήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα γεγονότα και αναπόφευκτα είναι «καταδικασμένες» να πράξουν τα δέοντα.
Τα νομοτελειακά συμπεράσματα της νοημοσύνης μου διαψεύστηκαν (για άλλη μια φορά).
Θύμωσα. Θύμωσα ακόμα περισσότερο όταν είδα στην πλατεία, εν μέσω δακρυγόνων, κρότων και ανοιγμένων κεφαλιών μια ομάδα ποδηλατών -σαν ζόμπι- να μαζεύονται σιγά-σιγά για να κάνουν την καθιερωμένη τους βόλτα – πορεία στους δρόμους της Αθήνας.
Δεν μπορεί, φώναξα! Σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν ακούν; Δεν βλέπουν; Δεν νιώθουν;
Ζουν αυτιστικά στον μικρόκοσμό τους, ξαναφώναξα!
Και τότε το συνειδητοποίησα! Κι εγώ ο ίδιος ζω σε έναν μικρόκοσμο! Στο δικό μου μικρόσκοσμο. Και είναι –τελικά- πολύ λίγοι αυτοί που τον συμμερίζονται.
-Αν το πιστεύεις αυτό, καήκαμε!
Μου είπε ενοχλημένος ο Τάσος.
Κι όμως έτσι είναι. Απόψε το βράδυ εγώ ζούσα στον μικρόσκοσμό μου, που είχε πολλούς μπάτσους, ακόμα περισσότερους χαφιέδες ασφαλίτες, δακρυγόνα και ανεκπλήρωτες προσδοκίες για κοινωνικά αντανακλαστικά που δεν λειτούργησαν (για άλλη μια φορά) ενώ, η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της πόλης ζούσε στα δικά της παράλληλα σύμπαντα. Κάποιοι δούλευαν ακόμα, κάποιοι ξεκουράζονταν βλέποντας τηλεόραση, κάποιοι έπιναν καφέ στις αμέτρητες καφετέριες, κάποιο έκαιγαν κάδους με σκουπίδια, κάποιοι ταξίδευαν και κάποιοι απλά αδιαφορούσαν και ετοίμαζαν την ποδηλατική τους βόλτα...
Γι αυτό και δεν συμβαίνει τίποτα! Γι αυτό και δεν αλλάζει τίποτα! Για να μπορέσουμε να περάσουμε από μία κατάσταση σε μια άλλη, είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας κρίσιμης μάζας. Μιας ικανής συσσώρευσης κοινωνικής δυναμικής που θα επιτρέψει την αλλαγή. Τη μετάβαση από τη μία κατάσταση σε μια άλλη.
Για όσο καιρό, όμως, οι πολίτες αυτής της χώρας θα δέχονται να τους απειλεί ο πρωθυπουργός τους στις δημοτικές εκλογές, θα ψηφίζουν κυβερνήσεις που -κυριολεκτικά- τους άφησαν να καίγονται στις φλόγες, θα σφυρίζουν αδιάφορα όταν παραδίδεται η διακυβέρνηση της χώρας σε ευρωπαίους τεχνοκράτες, θα ζυγίζουν τις ανθρώπινες ζωές με σπασμένες βιτρίνες και καμένα αυτοκίνητα, θα ξαναψηφίζουν δημάρχους-νταβατζήδες και νομάρχες-πατριδοχριστόπληκτους νονούς, θα αδιαφορούν για τον αν κάνουν δύσκολη και επώδυνη τη ζωή συμπολιτών τους, θα επιτρέπουν σε φασιστοειδή όντα να σφραγίζουν, με το έτσι θέλω, παιδικές χαρές και θα αφήνουν την τηλεόραση να ορίζει την ηθική και τη συνείδησή τους, τότε...
θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ο καθένας στον μικρόκοσμό του!
Κι εγώ στον δικό μου...
