μια περίεργη (επικίνδυνη) δήλωση

«Κάποιοι επιδιώκουν τον φόβο και τον πανικό. Δηλώνουμε ότι δεν φοβόμαστε και δεν πανικοβαλλόμαστε. […] Δεν πρόκειται να μετατρέψουμε για χάρη αυτών των λίγων την Αθήνα σε στρατοκρατούμενη και αστυνομοκρατούμενη πόλη.»
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω. Μπερδεύομαι… Η σκέψη μου αποδιοργανώνεται και χάνεται μέσα στις αντιφάσεις. «κάποιοι επιδιώκουν τον φόβο και τον πανικό…» ναι! Συμφωνώ, σίγουρα συμφωνώ! Δεν είναι μυστικό, ούτε χρειάζεται εξαιρετική νοημοσύνη για να καταλάβεις ότι ο φόβος είναι ο καλύτερος σύμμαχος αν θες να ελέγξεις, να εξουσιάσεις τους ανθρώπους. Να μην μπω σε παραδείγματα, γιατί το θέμα είναι αλλού. Ποιος κάνει αυτή τη δήλωση, ποιος λέει αυτές τις… σωστές κουβέντες; Η ίδια η εξουσία! Ο υπουργός-προστάτης των πολιτών!! Για δευτερόλεπτα ήμουν ενθουσιασμένος. Την «άκουσα»! Τρελό τριπάκι! Λες να ζω σε μια κοινωνία που η εξουσία ταυτίζεται με τη βούληση της κοινωνίας; Λες να ζω σε μια πολιτεία που τα θεσμικά της όργανα προασπίζονται σε τέτοιο βαθμό την ελευθερία των πολιτών, που δε διστάζουν να κεραυνοβολήσουν τους ίδιους τους φορείς της εξουσίας; Έστω και για λίγο ένιωσα πώς είναι να παίρνεις ναρκωτικά.
Η λογική μου όμως άρχισε να διαμαρτύρεται. Πολύ περίεργη δήλωση… όχι, όχι περίεργη… επικίνδυνη! Με τρομάζει όταν αυτοί, που διαχειρίζονται τον φόβο εις βάρος της ελευθερίας των πολιτών, χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο και τα επιχειρήματα της «άλλης» πλευράς. Δεν είναι χαζός ο Χρυσοχοΐδης, δεν προσπαθεί να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια τα χέρια του. Ξέρει ότι έχει απέναντί του μία διανοητικά νωθρή κοινωνία, που δεν μπαίνει στον κόπο να επεξεργαστεί την πραγματικότητα, δεν έχει διάθεση να σκεφτεί από μόνη της και προτιμά να επαναπαύεται στην εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι τελικά πολύ εύκολο ο ίδιος ο διαχειριστής της βίας να παρουσιάζεται σαν το θύμα της. Έτσι, το αντικείμενο του φόβου γίνεται ακόμα πιο δυσδιάκριτο και άρα ο φόβος ακόμα πιο έντονος και άρα η συστολή της κοινωνίας ακόμα μεγαλύτερη και άρα το πεδίο της εξουσίας σχεδόν χωρίς όρια…

«Δεν πρόκειται να μετατρέψουμε για χάρη αυτών των λίγων την Αθήνα σε στρατοκρατούμενη και αστυνομοκρατούμενη πόλη»… Ο υπουργός-προστάτης συνεχίζει ακάθεκτος (άλλωστε ποιος θα τον εμποδίσει;). Δεν θα μετατρέψει, λέει, την Αθήνα σε αστυνομοκρατούμενη πόλη! Αρχίζω πάλι να νιώθω σαν πρεζάκι που έχει παραισθήσεις. Θυμάμαι χθες το βράδυ που βγήκα βόλτα στα Εξάρχεια και σκόνταφτα συνεχώς πάνω σε πάνοπλους μπάτσους, νυσταγμένους και βαριεστημένους, αλλά πάντα με το χέρι πάνω στην σκανδάλη. Και αναρωτιέμαι αν αυτό που είδα ήταν αληθινό ή αν τα ναρκωτικά (που δεν παίρνω) ήταν ληγμένα!
Η κοινή λογική θα αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν, το ίδιο άτομο που γκετοποιεί και αστυνομοκρατεί μια κεντρική περιοχή της Αθήνας, δαιμονοποιώντας την επί μήνες και σπέρνοντας το αίσθημα φόβου (ναι είναι ο ίδιος φόβος που ανέφερα παραπάνω)να κάνει αυτή τη δήλωση. Κι όμως, είναι δυνατόν γιατί πολύ απλά η κοινή λογική έχει πάψει να είναι κοινή. Κι αυτό φαίνεται ότι κάποιοι το γνωρίζουν πολύ καλά. Κι έτσι, αφού συνηθίσαμε την παρουσία της αστυνομίας στα Εξάρχεια, αφού για τον περισσότερο κόσμο είναι πλέον κάτι το φυσιολογικό να βολτάρεις και να χαζεύεις μπάτσους και αυτόματα όπλα, όπως χαζεύεις τις βιτρίνες των καταστημάτων, έρχεται ο υπουργός-προστάτης να μιλήσει για λογαριασμό μας και να πει με σχεδόν επαναστατικό ύφος ότι «εμείς» (ποιοι είναι τελικά οι εμείς;) δεν θα υποκύψουμε στην επιβολή του φόβου (ποιος επιβάλει τελικά τον φόβο;) και δεν θα μετατρέψουμε την Αθήνα σε αστυνομοκρατούμενη πόλη (την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια πως θα την ονομάσουμε και τελικά ποιος την επέβαλε; «εμείς» που δώσαμε την εντολή ή εμείς που την ανεχθήκαμε;)!!
Και μια τελευταία απορία… πως ονομάζεται αυτός που κάτω από αυτές τις συνθήκες, τοποθετεί μια μικρή σχετικά βόμβα στον προαύλιο χώρο της βουλής, κάτω από τη μύτη εκατοντάδων αστυνομικών αλλά και καμερών ασφαλείας, φροντίζοντας να εκραγεί (ελεγχόμενα πάντα) τη στιγμή που ξεκινούν τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση; Επαναστάτης, τρομοκράτης ή προβοκάτορας;
Ειλικρινά δεν ξέρω…