κλεπταποδόχοι της αξιοπρέπειας

Όλες αυτές τις μέρες προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος και να σκεφτώ. Να σκεφτώ και να καταλάβω. Χτυπάω το μυαλό μου στον τοίχο μπας και ανοίξει και μου αποκαλύψει τη λύση! Πολλά τα δεδομένα, σύνθετα και τόσο αντικρουόμενα μεταξύ τους… Ένα νεκρό παιδί από πιστόλι αστυνομικού, ένας αμετανόητος αστυνομικός. Φωτιές στην πόλη, καταστροφές στην πόλη, Χριστούγεννα στην πόλη. Απεγνωσμένοι μαγαζάτορες, αφηνιασμένοι «κουκουλοφόροι». Ένα φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο κι ένα καινούριο, «στολισμένο» με κρανοφόρους. Πολιτικοί που δεν αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη, πολιτικοί που αναλαμβάνουν όλη την ευθύνη χωρίς να θεωρούν τους εαυτούς τους υπεύθυνους. Δημοσιογράφοι που είναι έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα για το παιδί που «χάθηκε» και τελικά «κλαίνε» για τις σπασμένες βιτρίνες και τη χαμένη ιερότητα της «ιδιωτικής περιουσίας». Δήμαρχοι που παρακαλούν για χριστουγεννιάτικη εκεχειρία προκειμένου οι (υπόλοιποι) πολίτες να ασκήσουν το καταναλωτικό τους δικαίωμα (sic). Συνήγοροι που επικαλούνται τη Θεία βούληση για να εξηγήσουν ένα φόνο και ρασοφόροι εκπρόσωποι αυτής της «Θείας» να συνεργάζονται με κάποιους άλλους εκπροσώπους προκειμένου –αμφότεροι- να κλέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτούς που εκπροσωπούν…
Που βρίσκεται το δίκιο μέσα σε όλα αυτά; Ποιος φταίει; Ποιος ο ένοχος; Ποια η αντίδραση; Ποιος ο στόχος αυτής; Ποιος είναι τελικά ο εχθρός; Με ρωτούν οι φίλοι μου αν συμφωνώ με τις καταστροφές, αν είναι σωστό να σπάνε βιτρίνες και να καίνε αυτοκίνητα, αν είναι σωστό να καίνε το δέντρο, αν οι «πιτσιρικάδες» είναι ανεγκέφαλοι ή πραγματικοί επαναστάτες, αν με τις διαδηλώσεις θα αλλάξει τίποτα, αν θα πρέπει να «πέσει» η κυβέρνηση, αν τελικά μπορεί να αλλάξει κάτι ή βαυκαλιζόμαστε με περιορισμένης διάρκειας και έκτασης «εξεγέρσεις»…
Συνειδητοποιώ ότι «κοιτάμε» σε λάθος κατεύθυνση. Θα χρησιμοποιήσω κάτι που άκουσα στην τηλεόραση: Μάθαμε να ζουμάρουμε τη σκέψη μας εκεί που ζουμάρει η κάμερα! Ναι! Αυτό με βοηθάει να βάλω τα πράγματα σε μία τάξη. Απλά πράγματα. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εξαιρετικά σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο. Όσο σύνθετο όμως και να είναι δεν παύει να είναι… κοινωνικό. Αυτή είναι η άκρη του νήματος. Το κοινωνικό, η κοινωνία, εγώ, εσείς όλοι! Η ενοχή είναι καθολική. Καθόλου βολικό αυτό.
Κι όμως… δεν μπορεί να μη φταίω εγώ που έχω μάθει να χτίζω αυθαίρετα πάνω στη θάλασσα για να έχω καλύτερη θέα από το γείτονα, εγώ που παρκάρω πάνω στα πεζοδρόμια και κλείνω ράμπες αναπήρων, εγώ που τρέχω σε βουλευτές για να διορίσουν την κόρη μου σε μια «καλή» θέση, εγώ που αντιμετωπίζω τους μετανάστες όπως οι «μπάτσοι» τους θαμώνες των εξαρχείων, εγώ που ασχολούμαι περισσότερο με το ipod και το κινητό μου παρά με τους φίλους μου, εγώ που ενώ καίγεται η μισή Ελλάδα πηγαίνω και ψηφίζω τους εμπρηστές της, εγώ που αναγκάζω τα παιδιά μου να «δουλεύουν» περισσότερες ώρες από μένα στερώντας τους κάθε έννοια παιδικότητας, εγώ που αναπαράγω κάθε είδους βία στην καθημερινή μου ζωή, εγώ που βλέπω τέσσερις ώρες την ημέρα τηλεόραση και ξεχνιέμαι…
Τα διλλήματα είναι ψεύτικα. Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες βάνδαλους κουκουλοφόρους και … κάτι άλλο. Γιατί το κάτι άλλο δεν υπάρχει. Καμία ουσιαστική αντίδραση, καμία πρόταση, καμία πίεση. Η κοινωνία μας χρειάζεται αντανακλαστικά κι εγώ δεν έχω την πολυτέλεια να αποδοκιμάσω το μοναδικό κομμάτι της που δείχνει ακόμα «ζωντανό». Είπα, δεν είναι ζήτημα επιλογής. Στην πραγματικότητα δεν έχω επιλογή, δε μπορώ να επιλέξω ανάμεσα σε ένα γεγονός και σε μια υπόθεση. Στο κάτω κάτω μια κοινωνία μπορεί να «αντέξει» τριακόσιους κουκουλοφόρους (?) και εκατό πλιατσικολόγους, όμως δεν μπορεί να «αντέξει» εκατομμύρια αδιάφορους και αμέτοχους πολίτες!
Η λύση γι αυτήν την κοινωνία είναι να επιδιώξει την ελάχιστη -κατ’ αρχάς- αξιοπρέπεια. Αν δέχομαι να ξεφτιλίζουν την αξιοπρέπειά μου, τότε είμαι από μόνος μου αναξιοπρεπής. Δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός. Για ένα πράγμα νιώθω σίγουρος: Η μη (κοινωνική) συμμετοχή σημαίνει συνενοχή απέναντι σε κάθε είδος παθογένειας αυτής της κοινωνίας. Φταίω και θα φταίω για όσο καιρό δεν αποφασίζω να επαναπροσδιορίσω και να ξαναανακαλύψω αξίες, ιδανικά και ιδέες. Για όσο καιρό δεν προτείνω λύσεις στον εαυτό μου και δεν είμαι έτοιμος να «πληρώσω» γι αυτές.
Μέχρι τότε θα είμαι απλά ένας κλεπταποδόχος της κλεμμένης μου αξιοπρέπειας…