η δική μας φαντασία μετανάστευσε...

Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αυτή της ξιπασμένης νεοελληνίστικης συμπεριφοράς και σκέψης, όπου το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, το θεοκρατικό βυζάντιο και το ηρωικό μπάχαλο του 21, δένει μοναδικά και βρίσκει τη συνέχειά του στη eurovision, στο ποδοσφαιρικό ηρωικό έπος της Πορτογαλίας και στους εθνικούς αφυπνιστές της έμφυτης αλυτρωτικής συνείδησης, συνηθίζουμε να παραγνωρίζουμε την έννοια της μετανάστευσης και του καταλυτικού της ρόλου, στο γίγνεσθαι του πολιτισμού αυτού του πλανήτη.
Για τον κοντόθωρο, πρώην νεόπλουτο και νυν νεόπτωχο -τω πνεύματι- Έλληνα μικροαστό, η μετανάστευση ξεφεύγει από τα γενικά και αφηρημένα όρια μιας έννοιας και παίρνει σάρκα και οστά. Στα μάτια του, η μετανάστευση δεν είναι τίποτε άλλο από τον αδίστακτο, βρώμικο και υπανάπτυκτο Αλβανό (και κάποιες φορές από τον εξίσου βρώμικο και κακομοίρη Πακιστανό ή Κινέζο) που βρίσκεται στα ιερά μας εδάφη, σε διατεταγμένη υπηρεσία μιας αόρατης και ανίερης συμμαχίας, που σαν στόχο έχει να μολύνει τον αμόλυντο τούτο τόπο.
Ο νεοελληνικός κομπασμός -κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνος όχι μόνο για τους «άλλους», αλλά και για την ίδια την Ελλάδα- λειτουργεί σαν παραπέτασμα και οδηγεί την ελληνική κοινωνία στον αυτισμό. Στην εκούσια αποκοπή και απομόνωσή της από την πραγματικότητα της παγκόσμιας ιστορικής εξέλιξης.
Η κίνηση είναι συνώνυμο της ζωής και της εξέλιξης και αυτό δείχνουν να το γνώριζαν (έστω και ενστικτωδώς) οι ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σε ένα άνευ προηγουμένου πάρε-δώσε, οι ανθρώπινες κοινωνίες, «αντάλλασσαν» ανθρώπους, ιδέες, νοοτροπίες και γνώσεις. Άλλωστε, οι πολιτισμοί δεν είναι τίποτε άλλο από κράματα, από -μοναδικής έμπνευσης- συγκερασμούς ετερόκλητων στοιχείων και όχι προϊόντα παρθενογένεσης.
Θα έλεγα ότι η φαντασία αποτελούσε και αποτελεί το ζωτικό χαρακτηριστικό κάθε τέτοιας κίνησης. Χρειάζεται η φαντασία για να μπορέσεις να τοποθετήσεις νοερά τον εαυτό σου, από το σημείο αφετηρίας στο σημείο προορισμού.
Με αυτή την έννοια οι μετανάστες έχουν φαντασία. Οι αρχαίοι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στη νότια Ιταλία, στη Σικελία και τα νότια ευρωπαϊκά παράλια είχαν φαντασία. Οι «βάρβαροι» κάτοικοι της βόρειας Ευρώπης, που κατέλυσαν τη Ρωμαϊκή επικράτεια και άλλαξαν τη δημογραφική (και όχι μόνο) εικόνα της Ευρώπης, είχαν φαντασία. Οι εξαθλιωμένοι αγρότες του διεφθαρμένου φεουδαρχικού-εκκλησιαστικού συστήματος, που πλημμύρισαν και έδωσαν ζωή -μετά από χίλια χρόνια- στις ευρωπαϊκές πόλεις-λίκνα του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, είχαν φαντασία. Κι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, όταν πριν λίγες δεκαετίες γεμίζαμε καράβια και τρένα με προορισμό την Αμερική, την Αυστραλία και τη Γερμανία, είχαμε φαντασία.
Την ίδια φαντασία έχουν σήμερα οι Αλβανοί, οι Ιρακινοί, οι Κινέζοι, οι Πακιστανοί που έρχονται στη χώρα μας. Φαντάζονται το εαυτό τους, σε ένα καλύτερο τόπο. Φαντάζονται τα παιδιά τους σε μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που γεννήθηκαν και ζούσαν. Φαντάζονται το καινούριο τους σπίτι, το καινούριο τους αυτοκίνητο, την καινούρια τους τηλεόραση, τους καινούριους τους φίλους, την καινούρια τους πατρίδα... και φέρνουν μαζί τους τα καλά και τα κακά του τόπου τους.
Όμως η δικιά μας φαντασία βρίσκεται σε νάρκη. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει η ενσωμάτωση, δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει η συμβίωση. Γιατί; Είμαστε κακοί; Είμαστε αναίσθητοι μπροστά στην ανάγκη του άλλου;
Όχι. Πολύ απλά μας λείπει η ΕΜΠΝΕΥΣΗ! Αυτή η δημιουργική διαδικασία που θα θέσει σε κίνηση τη φαντασία μας.
Οι μετανάστες έχουν μια παιδικότητα μέσα τους, μια αφελή προσδοκία που τους κάνει να ονειρεύονται και να φαντάζονται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπουν. Εμείς ενηλικιωθήκαμε πλέον (τρομάρα μας) και η φαντασία μας κοιμήθηκε...
και χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ένα καπέλο, από ένα φίδι που έφαγε έναν ελέφαντα...
η δική μας φαντασία μετανάστευσε...