κοιμήθηκα

Ξημέρωνε και μια γλυκειά εξάντληση μεθούσε το μυαλό μου. Η ένταση που σκορπούσαν τα κορμιά μας μέχρι πριν από λίγα λεπτά, απομακρυνόταν και έσβηνε σιγά σιγά δίνοντας την θέση της σε μια γαλήνια κούραση.
Δεν κουνιόμουν, δεν ήθελα. Κάποιες στιγμές είναι τόσο εύθραυστες που αρκεί και η παραμικρή κίνηση για τις κάνει κομάτια.
Τα κορμιά μας μύριζαν.
Η μυρωδιά είναι νωθρή. Μας εγκαταλείπει πάντα τελευταία, βαριεστημένα, σαν να μην θέλει να ξεκολήσει από τα γυμνά κορμιά μας.
Σε ένα διάφανο σκοτάδι, οι σκέψεις αναχωρούσαν αποκαμωμένες -μαζί με την πραγματικότητα- δίνοντας τη θέση τους στο όνειρο.
Με πήρε ο ύπνος και δεν άκουσα την ανάσα της που με νανούριζε...