ηθική

Πόσο κακό είναι το κακό;
Πολύ κακό, αν το συγκρίνεις με το καλό. Αλλά κι αυτό είναι τόσο καλό, όσο και το κακό είναι κακό, γιατί διαφορετικά το καλό θα ήταν λιγότερο καλό αν και το κακό ήταν λιγότερο κακό. Μα, αν το ένα αναιρεί το άλλο και ταυτόχρονα το επιβεβαιώνει, τότε γιατί το κακό να το θεωρούμε κακό, αφού προσφέρει το μέγιστο καλό, αυτό της ύπαρξης του καλού; Και από την άλλη, γιατί το καλό να το θεωρούμε καλό, αφού κι αυτό δεν είναι αμέτοχο στην κακία, μιας και αποτελεί το άλλοθι του κακού;
Αυτή η αμοιβαία, όσο και παράδοξη αιτιακή σχέση, περιορίζεται και εγγράφεται μέσα σε ένα κύκλο, έτσι ώστε κάθε σημείο να είναι αρχή και τέλος, κάθε σημείο να προηγείται και ταυτόχρονα να υπολείπεται. Με άλλα λόγια κάθε σημείο να έχει δυνάμει και τις δύο ιδιότητες, του καλού και του κακού.
Ερμαφρόδιτος παραλογισμός ή αποθέωση της οικονομίας μιας φυσικής ηθικής;
Το τέλειο αντιθετικό ζεύγος! Μέσα σε αυτό λειτουργούν συμπληρωματικά, όλα τα υπόλοιπα: η πίστη και ο μηδενισμός, η ασχήμια και η ομορφιά, η ντροπή και η ηδονή, ο φόνος και η θυσία, ο έρωτας και ο θάνατος.
Χρειάζομαι το κακό, όσο και το καλό και σιχαίνομαι το καλό, όσο και το κακό.
Ο καλός Θεός είναι ένα κακό ανέκδοτο, και ο κακός δαίμονας μια καλή κωμωδία.
Η θεϊκή αποστολή του ανθρώπου, είναι να ακολουθεί πιστά τις δαιμόνιες εμμονές του.